To jest mój problem. Albo przekleństwo albo kara, kurwa sam nie wiem. Mam już trochę lat, a zachowuję się czasem jak przedszkolak. Muszę się komuś wyżalić bo już nie mogę normalnie, a nigdy nikomu z najbliższego otoczenia się nie przyznam do tego. Zadużyłem się czy tam zakochałem- jak zwał tak zwał. Jestem prze chujem i taką pizdą, że sam się sobie dziwię. Mineły trzy -ponad trzy kurwa!!!- lata jak ją pierwszy raz zobaczyłem. Dziewczyna piękna, pracuje w branzy pewnych usług- zreszta nie ważne. Po pierwszym razie nic nie wskazywało na to, że sytuacja się tak rozwinie, a właściwie nie rozwinie. Ma fach w ręku, robi dobrze swoją pracę więc odwiedziłem ją drugi raz i wtedy się zaczęło. Zamieniłem z nią 6 może raptem 10 słów, chuj wie o czym bo nawet tego nie pamiętam ale od tamtej chwili myślę o niej prawie non stop. Chyba nie ma dnia, co ja pierdolę- godziny, żebym o niej nie wspomniał sobie w myślach... Ale co tam, do rzeczy. Przed kolejnym spotkaniem z nią, byłem cholernie zdenerwowany, zestresowany ogólnie wystraszony. Emocje były silne. Rozkminiałem sobie w głowie o czym będę z nią rozmawiał itp. Gdy już doszlo do spotkania, to sytuacja wyszła taka, że prawie nic się nie odzywaliśmy do siebie (oprocz oficjalnego dzień dobry i jaka pogoda za oknem) bo -sam nie wiem- tak bardzo chciałem z nią pogadać czy nie wiem co. Zablokowałem się. Ona dawała jakieś niejasne sygnały. Albo i nie dawała żadnych. Kurwa jak dziś o tym pomyślę to sam z siebie się śmieję. Zjebałem to jak mało kto. Zresztą jak każdą kolejną wizytę i jeszcze wiele innych rzeczy. Mało tego i tak wyszedłem zadowolony, że chociaż mogłem sobie na nią popatrzeć:-D I tutaj nie uwierzycie, tak było za każdym razem przez kilka czy kilkanaście kolejnych wizyt i miesięcy, w tej chwili, to już lat. Kurwa ja nawet nie wiem do tej pory jak ona ma na imię bo mnie jeszcze jakoś paraliżuje jak ją widzę i boję się zapytać. Przejebane. Ale to nic, jestem taka sierota, że cały czas układalem sobie jakieś plany w obec tej osoby. Chociaż wiedziałem, że i tak gówno z tego będzie przy kolejnym spotkaniu. Nie zainteresowałem się nawet czy ma ona chłopaka albo męża. A tu nagle jakieś pół roku temu może troszkę więcej, spaceruję sobie po okolicy, myślę o niej i co widzę? Widzę ją. Z kim? Oczywiście z chlopakiem. Może i mężem. Na pewno nie wygladali jak brat z siostrą. Nie byłem wsztrząsnięty czy zazdrosny bo już od pewnego czasu zdawałem sobie sprawę, że może cos takiego się wydarzyć. Analizowalem wcześniej wiele razy wszystkie moje próby zwrocenia jej uwagi na siebie i zdawałem sobie świetnie sprawę z tego jaką nieudolną ciotą jestem. Postawiłem sobie wtedy sprawę jasno. Zjebałem. Cały czas kombinowałem a nie potrafiłem się zebrać na odwagę, żeby ją chociaż o to imię zapytać. Należy ci się chuju. To koniec, powiedziałem. Odkochujesz się. Napierdol się jak facet i zacznij na nowo. I napierdoliłem się. I tylko tyle. Czas leci a ja nie mogę o niej zapomnieć. Nie odwiedzałem jej jakiś czas, chyba dwa miesiące, bo myślalem że mi minie ale nic z tego. Ostatnio przemogłem się i poszedłem do niej i dalej te same uczucia- nie wiem czy to dobre słowo. Kurwa uwielbiam na nią patrzeć. Wyrobiłem w sobie coś takiego, że nie przeszkadza mi to, że nie odezwę się do niej słowem. Choć czasem coś tam mruknę. Poprostu sama jej obecność blisko mnie działa na mnie dobrze, uspokaja mnie i odpręża w jakimś sensie. Wiem, że mam chore jazdy ale nic nie poradzę. Prawda jest taka, że to nie jedyne moje paranoje. Nikomu się do tego nie przyznałem do tej pory, ale cała ta sytuacja niszczy mnie. Nerwowo nie wyrabiam. Jestem w jakimś dziwnym melancholijnym nastroju. Raz wesoły raz wkurwiony. Po kilku miesiącach od rozpoczęcia tej mojej "znajomości", zacząłem pić. Chyba tylko z tego powodu, że już wtedy po cichu zdawałem sobie sprawę jak sprawa się potoczy dalej. Poźniej przyszło opamiętanie, wziąłem się trochę za siebie. I chuj. Od momentu kiedy zobaczyłem ją z chłopakiem, znów zacząłem popijać i jeszcze wiele dodatkowych atrakcji sobie zafundowałem i cały czas funduję. Mam potym kaca moralnego i cały czas czuję się nie fair, ale nawet nie wiem w obec kogo. Czuję się jak szmata. Jestem dojebany i zmęczony. Myślę o niej większość czasu. Teraz to już mi się nawet sni. Nie mogę przeboleć całej tej zjebanej sytuacji. Ile to jeszcze będzie trwało? Nie musicie tego komentować. Wiem, że to zjebane.

Dołącz do Forum Kobiet To miejsce zostało stworzone dla pełnoletnich, aktywnych i wyjątkowych kobiet, właśnie takich jak Ty! Otrzymasz tutaj wsparcie oraz porady użytkowniczek forum! Zobacz jak wiele nas łączy ... Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Posty [ 19 ] 1 2009-07-28 14:02:15 Sutil Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-28 Posty: 3 Temat: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej że to forum dla kobiet, ale to chyba jedno z sensowniejszych miejsc gdzie mogę nie wiem na co liczę pisząc ten wątek, może na jakieś wsparcie, poradę, rozwiązanie ? Chociaż z drugiej strony mam wrażenie ze już niczego nowego się nie przechodząc do rzeczy...Poznaliśmy się tuż przed maturą. Wielka miłość od początku, maksymalne zrozumienie, wsparcie i przyjaźń. Wyjeżdżamy razem na studia do innego miasta. Jest super, ale ona jednak spokojna i wyważona, ja szalony i studenckie, które prowadzimy jakby "osobno", niestety nie zbliża nas do siebie. Po studiach wracamy do domu, zaczynamy pracę. Pół roku później ona kończy nasz związek. Byliśmy razem ponad 6 się rozstaliśmy? Z mojej winy. Przeze mnie ten związek stał w miejscu, ona już dawno chciała się zaręczyć, ja wciąż nie byłem gotowy, nie byłem też pewien czy to ta kobieta. Stwierdziłem że zaręczymy się jak już będziemy pracować i jakoś zacznie nam się to wszystko układać. Nie doczekaliśmy do ja bardziej jak siostrę niż jak kobietę, zrobiłbym dla niej wszystko ale z drugiej strony byłem egoistą, bardziej zajmowałem się sobą niż nią, swoimi pasjami, pracą. Po prostu wkradła się jakaś rutyna, znudzenie i nikt nie próbował z tym się z dnia na dzień, w złości. Konkretniej to ona pisze smsa że to koniec, nie chce się spotkać, porozmawiać. Bardzo źle to znoszę. Przez okrągły rok próbuje się z nią jakoś skontaktować ( jeździłem, pisałem, dzwoniłem), jednak nie ma na to szans ( jak się później dowiem ona odbierała to jako ataki na siebie z mojej strony...). Na wszelkie próby kontaktu nie końcu ni z gruchy ni z pietruchy piszę maila z propozycją spotkania, chociaż wiem że pewnie i tak na niego nie odpowie. I tu zdziwienie, bo odpisuje natychmiastowo, pisze że źle wyszło, że się zagubiła itp. Spotykamy się tego samego dnia. Chociaż tyle rzeczy chciałem jej wygarnąć, widok jej uśmiechniętej twarzy zwyczajnie mnie rozbroił. Zaczynamy rozmawiać i rozmawiamy tak jakbyśmy się widzieli wczoraj, a nie rok temu, nie mając do siebie totalnie żadnych wyrzutów, pretensji czy złości. Analizujemy to co było złe w naszym związku, opowiadamy co dzieje się teraz. Ona mówi że po rozstaniu musiała chodzić do psychologa, że odreagowywała w alkoholu, fajkach, imprezach. Że próbowała z innymi facetami ale za każdym razem po tygodniu-dwóch miała już dość i rozstawała się z nimi. Gadaliśmy ponad 3 godziny, cały czas ona wpatrzona we mnie jak w obrazek. Zaproponowałem wspólny wyjazd na koncert, zgodziła się. Jednak po spotkaniu znów przestała się odzywać. Na moje próby kontaktu napisała wreszcie że mam jakieś jazdy, że wszystko zostało powiedziane itd po co tak do mnie mówiła, po co tak patrzyła na mnie? Po co gadała że z nikim nie może stworzyć nic normalnego, że jest nieszczęśliwa i że nic już nie będzie takie jak kiedyś. Po co zgodziła się na ten wyjazd?Udawała ? Żeby jeszcze bardziej mnie pognębić? Żeby obudzić nadzieję a potem okrutnie ją zabić ? Jeżeli chciałaby mnie dobić to gadałaby że wszystko jest ok, że jest szczęśliwa a podczas rozmowy otoczyła by się murem, stworzyła jakiś dystans a tak nie było. Poza tym znałem ją na tyle dobrze żeby wykluczyć możliwość tego, że ona tylko grała.... Jednak ludzie się zmieniają więc głowy nie dam sobie spotkania mijają 2 miesiące, a w sumie to już 14 miesięcy od rozstania. I myślę o niej dzień w dzień. Ja chyba dopiero po rozstaniu zrozumiałem jak bardzo ją kocham. To rozstanie nauczyło mnie wiele, przede wszystkim otwarło oczy i dało świadomość, co to jest miłość. Ale co mi z tego skoro jest już za fakt, może mam jazdy. Może powinienem sobie kogoś znaleźć, ale przecież nie siedzę bezczynnie. Cały czas mam kogoś, ale moje związki trwają po 3 miesiące max i odchodzę, bo wciąż w głowie siedzi mi tylko ta to jest jaka psychiczna choroba, do której sam przed sobą nie chcę się przyznać ? Mam iść do psychologa, psychiatry ? Ciężko mi to ogarnąć, nie wiem sam co mam z tym robić. Niby wszystko gra ale jednak gdzieś tam kłuje tak mocno... 2 Odpowiedź przez Delta 2009-07-28 14:22:56 Delta 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2008-12-09 Posty: 3,250 Wiek: 29 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. przyznam że ja też jej nie to jest właśnie to - ta niegotowość mężczyzn do zrobienia kolejnego kroku "po co się zaręczać?" kurna na co można nie byc gotowym ? kochasz kogoś, jesteście razem 6 lat to o czymś świadczy i kobieta oczekuje jasnej deklaracji, potwierdzenia którym są zaręczyny. nawet jeżeli nie byłeś pewien że to ta - piszesz że nie zaręczyłeś się bo nie byłeś pewien że to ta jedyna - to mogłeś zerwać, odejść tymczasem brnąłeś; najłatwiej powiedzieć że nie jest się gotowym - to chyba najgorsze co można kobiecie powiedzieć - sama wiem bo mój mężczyzna powiedział dokładnie to tym rutyna zabije każdy związek. może za mało dbaliście o ten związek - sam przyznałeś że byłeś egoistą....jej zachowanie na i po spotkaniu jest dla mnie niezrozumiałe, psychologiem nie wyjściem dla ciebie będzie zapomnienie o niej ale nie przez kolejne związki, daj sobie czas na odchorowanie, bycie samemu ze drogą skąd u mężczyzn się wzięło to "nie jestem gotowy" ? sorry ale uczepiłam się tego bo wkurzyłam się - dla mnie jest to totalnie niezrozumiałe. dam radę 3 Odpowiedź przez Celia 2009-07-28 14:48:16 Ostatnio edytowany przez Celia (2009-07-28 14:48:30) Celia Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-06-02 Posty: 1,526 Wiek: 30 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej byłeś gotowy, bo jeszcze chciałeś się wyszaleć. Teraz zmądrzałeś, ale już "po ptakach", ona się zniecierpliwiła. Widocznie podczas ostatniego spotkania stwierdziła, że nic się nie zmieniłeś. Chcesz jeszcze o nią walczyć? To jedź do niej i jej to wszystko powiedz. 4 Odpowiedź przez Sarenka 2009-07-28 15:44:14 Sarenka Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zawód: Asystent os niepełnosprawnej Zarejestrowany: 2009-05-03 Posty: 609 Wiek: 22 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Dziwnie postąpiła. Może spróbujcie zostać dobrymi przyjaciółmi, jeśli miłość już nie wchodzi w grę. Nowe związki nie są odpowiednim rozwiązaniem bo jesli wciąż kochasz każdą dziewczynę będziesz porównywał do byłej i dlatego też Twoje związki trwają tak krótko. Przyjdzie jeszcze czas, że zapomnisz i będziesz się cieszył, że to wszystko tak się skończyło. Może nie dziś i nie jutro ale w przyszłości na pewno. Pozdrawiam Never, never give up 5 Odpowiedź przez november 2009-07-28 16:00:50 november 100% Netkobieta Nieaktywny Zawód: dziennikarz/redaktor Zarejestrowany: 2009-07-14 Posty: 1,005 Wiek: 32 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. prosta prawda- i brutalna : Każdy ma w życiu kogoś dla kogo będzie podłym(tu epitet)=D i kogoś, kto dla niego będzie podłym... się zachowała. Widać nie wie czego chce, albo najnormalniej gra. Uwierz. ludzie tak potrafią i czasem robią to drugiej strony popatrz na to tak: każdy chce coś czego nie może mieć lub wcześniej "miał" ale wtedy nie chciał:) Ty też nie wiedziałes czego chcesz. I byc może jak znowu by się Wam ułożyło, to znów byś ją traktował jak siostrę...:) Nazbyt układne kobiety, rzadko znaczą historię... 6 Odpowiedź przez domi 2009-07-28 19:20:45 domi Na razie czysta sympatia Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-22 Posty: 29 Wiek: 25 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Boze, tez bylam w identycznej sytuacji...6 lat z facetem, ktory nie chcial sie ze mna ozenic. Przycisniety do muru odpowiedzial, ze nie jest pewien, czy jestem kobieta jego zycia. Po tym cos we mnie peklo. Zostawilam go, a on potem wielokrotnie probowal mnie odzyskac, ale nie udalo mu sie. Nie chcialam juz z nim byc, poszlam dalej. Teraz jestesmy coz... zadaj sobie nastepujace pytanie: dlaczego wciaz o niej myslisz? Mowisz, ze kochales ja jak siostre. Moze po prostu teraz pociaga cie jej niedostepnosc? Jezeli stwierdzisz, ze jednak jestes nadal w niej zakochany i ze zrobilbys wszystko, zeby z nia byc, zareczyc sie, zamieszkac z nia, zalozyc rodzine, to pojedz do niej i po prostu powiedz jej o tym, co czujesz. Powiedz jej dokladnie to samo, co napisales na tym forum. Moze zachowala sie tak dziwnie i dwuznacznie wobec ciebie, bo sie boi? Ze znowu bedziecie razem i ze znowu nie bedziesz chcial sie dalej angazowac i ten zwiazek stanie w miejscu? Ze jak ja odzyskasz, to przestaniesz sie starac?Ja na jej miejscu mialabym wlasnie takie watpliwosci. Ze taka zmiana twojego zachowania jest tylko na chwile, a nie wynika z tego, ze naprawde sie uwazasz, ze ona jest kobieta twojego zycia, to walcz o nia. A nawet jezeli cie odtraci, to pojdziesz dalej. z poczuciem, ze zrobiles wszystko, co mogles, zeby ja miec. Nie stoj w miejscu i nie czekaj. powodzenia. 7 Odpowiedź przez Liwia 2009-07-28 23:23:56 Liwia Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-05-10 Posty: 1,628 Wiek: 40-1 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Ja postąpiłabym na Twoim miejscu jak radzi Domi. Jesli sadzisz, że kochasz tą kobietę całym sercem-walcz o nią z całych sił, niech zobaczy Twoją miłość do niej......Tak czasem jest w życiu-nie docenia się tego co ma, a potem żałuje...Powodzenia "Na zawsze i na wieczność uczyńmy z życia święto, by będąc tu przez chwilę wszystko zapamiętać. Nasza droga nigdy się nie skończy....." Wilki 8 Odpowiedź przez Sutil 2009-07-29 02:50:11 Sutil Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-28 Posty: 3 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. za zainteresowanie sprawą ;-)Nie wiem sam skąd wzięło się to hasło "nie jestem gotowy". Był to mój pierwszy związek, pierwszy tak poważny. I szczeniackie myślenie w takim momencie, że byłem tylko z jedną kobietą, że chciałbym zobaczyć jak to jest z innymi ( na studiach ciągle "nawijały" się inne, jednak zawsze trzymałem je z daleka a siebie na wodzy, gdyż mam wpojone pewne zasady, którymi się kieruję). Zobaczyłem wreszcie, jak to jest, ale nie znalazłem tam tego, czego oczekiwałem. Poza tym brak gotowości jako brak stabilizacji życiowej. Chciałem najpierw "rozkręcić" jakoś moje życie zawodowe, żeby nie iść do panny z pustymi rękoma. Wiem, to głupie. Ale wtedy tak myślałem. Brak mi było jakiegokolwiek doświadczenia. Nie wiem jak to spotkaniu nie poruszaliśmy tematu przyszłości, a tylko przeszłość. Wytłumaczyłem jej co się działo, jak się działo i dlaczego. Nie była w stanie wtedy stwierdzić że się NIE zmieniłem, ale jak najbardziej miała podstawy żeby zobaczyć że moje myślenie jest już inne niż wtedy. Dorosłem, zrozumiałem i moje priorytety zmieniły się i nie mam co do tego wątpliwości. Wiem że dopiero teraz mógłbym ją kochać świadomie. To doświadczenie niestety było mi do tego wciąż o niej myślę? Serce nie sługa. Chyba zwyczajnie ją kocham. I to nie jest jakieś widzimisie, to nie jest żadne przywiązanie ( po tylu latach rzecz normalna podobno). Po prostu wiem że to jedyna kobieta z którą mogę spędzić życie. I już. I próbowałem zapomnieć, szukając tego zapomnienia gdzie indziej. Ktoś mi powiedział " ...te następne były lepsze...". Nie dla żeby do niej pojechać. Nie taka prosta sprawa. Jak wspomniałem po rozstaniu właśnie tak robiłem; jeździłem do niej, pisałem, dzwoniłem. Totalny brak odpowiedzi z jej strony. I później na spotkaniu powiedziała mi że wtedy przestraszyła się mnie, mojego zachowania. Uznała mnie za jakiegoś psychola, który ją prześladuje ( nie było to jakieś specjalnie natarczywe, ale było). Nie chcę żeby znów miała takie odczucie co do mnie. Oczywiście że już dawno bym do niej pojechał, jednak to jak dla mnie nieco zmienia postać rzeczy. Jeżeli się mylę to mnie czasami była na swój sposób "słaba". Łatwo i szybko się poddawała, czasami pozwalała innym sobą manipulować, czasami obierała swoje zdanie, totalnie bez sensu, nie mogąc go niczym zargumentować, a jednocześnie odrzucała sensowne argumenty twierdząc "nie bo nie" itp. I przede wszystkim nie potrafiła rozmawiać. Wszelkie problemy zbywała, jakby puszczała to " na przeczekanie". Nigdy nie mówiła co ja boli, co nie pasuje i co jest nie tak. Wciągnięcie ją w poważną rozmowę, kiedy już był problem, było bardzo trudne, a i tak szybko się wtedy wycofywała i "olewała" sprawę, chociaż nigdy jej nie atakowałem, bo sam pochodzę z domu, gdzie praktykowany był kompromis, ale sensowny, a nie taki że "odpuszczam Ci dla świętego spokoju". Chociaż wiele razy dla świętego spokoju nie wiem jak sobie z sobą poradzić. Gdyby to miesiąc był, to rana. Ale już ponad rok a ja wciąż stoję w chcę jej przymuszać, osaczać, jeżeli znów się ma mnie przestraszyć ( chociaż nie wiem czego bo nigdy nawet na nią głosu nie podniosłem). Chciałbym zapomnieć, ale nie jestem w stanie. To silniejsze ode nie wiem co zrobić. Codziennie czuję jak ta sytuacja mnie wypala, niszczy od środka i osłabia. Jeżeli jeszcze jestem normalny to nie wykluczone że za jakiś czas wyląduję u czubków i wtedy przynajmniej przyznam jej rację w tym że tak się rozpisałem, ale to i tak bezczelnie krótkie streszczenie historii, która złożyłaby się śmiało na całą 9 Odpowiedź przez vvv 2009-07-29 10:02:17 vvv Na razie czysta sympatia Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-06-09 Posty: 29 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej się z Celią.. jeśli jesteś pewien że to ta - walcz ! może ona właśnie na to czeka? wcześniej myślałeś o sobie.. może chce żebyś to na Niej się skoncentrował .. postaraj się.. z tego co napisałeś poważnie ją zraniłeś.. ja czułabym się jak śmieć na jej miejscu.. ale kochając wybaczyłabym.. gdyby się postarał byłabym w stanie dać szansę 10 Odpowiedź przez Sarenka 2009-07-29 10:13:13 Sarenka Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zawód: Asystent os niepełnosprawnej Zarejestrowany: 2009-05-03 Posty: 609 Wiek: 22 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Teraz możemy gdybac i mieć nadzieje że wszystko się ułoży a Sutil będzie szczęśliwy Never, never give up 11 Odpowiedź przez Malgosiaczek 2009-07-29 15:01:05 Ostatnio edytowany przez Malgosiaczek (2009-07-29 15:05:13) Malgosiaczek Do zakochania jeden krok Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-27 Posty: 49 Wiek: 26 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Powiem krótko: nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli będziesz o Nią walczył "do upadłego" i wierzył w to co robisz-uda Ci się, a jeśli jesteś pewien, że ją Kochasz i z Nią chcesz być nie wahaj się! Głowa do góry i życzę powodzenia! Mój Mąż długo o mnie walczył (przez prawie dwa lata) i udało mu się a dodam tylko, że gdyby ktoś wcześniej powiedział mi, że właśnie On zostanie moim Mężem chyba roześmiałabym się baaardzo głośno:)a i jeszcze jedno, Kobiety lubią jak Mężczyźni o nie walczą-zrób coś szalonego, nieprzewidzianego, żeby poczuła, że dla Ciebie liczy się tylko ona i nic poza tym. Trzymam kciuki-na pewno zadziała:) 12 Odpowiedź przez Sutil 2009-07-29 23:02:19 Ostatnio edytowany przez Sutil (2009-07-29 23:33:36) Sutil Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-28 Posty: 3 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. No tak... naszym rozstaniu walczyłem przez kilka miesięcy i wtedy nic to nie dało. Nie wpuszczała mnie do domu, no odbierała telefonu, nie odpowiadała na listy, maile. Nachodzenie jej rodziców czy rodzeństwa sobie darowałem, w końcu to sprawa między nami. Totalnie jakimś czasie dałem wtedy spokój, żeby atmosfera trochę się oczyściła. Po prostu przyzwyczaiłem się do tego bólu i wtedy nie było to już aż tak męczące, byłem w stanie normalnie egzystować ( samo rozstanie było masakryczne, nie jadłem, nie spałem, wziąłem miesiąc wolnego w pracy żeby być sam ze sobą i jakoś poradzić sobie z tym wszystkim i ogarnąć to). Przeżyłem to strasznie, jakby ktoś wyrwał mi serce na żywca. Nie chce wiedzieć ile dni życia straciłem wtedy przez stres, alkohol, fajki i inne bzdety ( wiem i zdaję sobie sprawę że ona też ogromnie to przeżywała, nie zapominam o tym ani przez chwilę).No i ta walka tyle wtedy dała, że jak się później dowiedziałem miała mnie przez ten moment za jakiegoś psychola, fanatyka; coś w tym stylu. Bała się tego, uważała że ją napastuję, nachodzę itp. Lekko to wyolbrzymiła (wg mnie ;-) ). Byłem u niej 3 razy, raz tylko zostawiłem kwiaty, w naszą rocznicę. Nie ukrywam że na początku dość dużo dzwoniłem, licząc że uda mi się z nią porozmawiać, pisałem smsy. Później już tylko listy, czasem mail. Wg mnie nie było to aż takie napastowanie, choć mogło być męczące dla niej. Ale wtedy była inna sytuacja, działałem trochę pod wpływem impulsu, w lekkim amoku. A jedyne czego chciałem to z nią porozmawiać. Nie udało mi się, aż do tego spotkania rok po. Nagle ktoś wam najbliższy, jedyny przyjaciel, jedyna osoba, przy której czujecie się w życiu dobrze i pewnie, którą kochacie i przez którą jesteście kochane, znika. Odchodzi bez słowa. Zwyczajnie mnie to dni po spotkaniu dostałem maila, że wszystko zostało powiedziane i nie wie dlaczego wciąż chcę się spotkać przecież widziałem jej zachowanie na spotkaniu. Wtedy zachowywała się jakby "chciała". I to nie jest żadne widzimisie, bo to nie było jedno spojrzenie które mógłbym źle zinterpretować, tylko całe spotkanie pełne "wyraźnych zachowań".Więc teraz jak zawalczyć żeby miało to sens, a nie znów na hura tak jak wtedy. Jeżeli zacznę ją najeżdżać, znów mnie uzna za psychola. Z listami na razie się wstrzymałem. Zresztą nie odpisze. Na mieście ciężko ją będzie spotkać, bo nie bywam tam za często, jesteśmy z sąsiednich miast. Nie mam zwyczajnie żadnego punktu taka kalkulacja na chłodno, czasem dobrze jest ostudzić emocje. Ale trzeba też wziąć pod uwagę drugą stronę. Może ona naprawdę, normalnie i zwyczajnie już mnie nie chce, nic do mnie nie ma. Przecież nie zmuszę jej do miłości. Ciężko mi jest to sobie wyobrazić ale tak może właśnie po prostu jej przeszło ? Może to rozstanie było też spowodowane tym, że jej przeszło, a nie chce mi o tym powiedzieć i lekko "zwala" winę na mnie ( chociaż miałbym powody żeby to wykluczyć) ? Może to jej całe zachowanie i gadanie na spotkaniu to tylko zwykła gra ? Ale po co miałaby grać? Bywała czasami trochę wyrachowana, fakt...Nie mam pojęcia co robić, jak walczyć. W życiu radzę sobie bardzo dobrze, ale tutaj jestem totalnie jedno. Ona wie, że ją kocham, że jestem w stanie dla niej zrobić wszystko i ze wszystkiego zrezygnować. Że czekam na nią, na drugą szansę i jestem w stanie przyjąć tą szansę na tylko i wyłącznie jej warunkach. Ona zawsze była uparta. I wcale nie zdziwiłbym się gdyby męczyła się równie mocno jak ja, ale chociażby to miało trwać i trwać, nie zmięknie. Nieraz robiła takie akcje; wbrew sobie, ale dla zasady. Choć często nie mogła określić, jakiej gdybym wtedy wiedział że będzie taki cyrk, nie pchałbym się w ten związek ;-)pozdrawiamdzięki za poświęcony czas 13 Odpowiedź przez kumo 2009-07-29 23:15:18 kumo Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zawód: zadawalający Zarejestrowany: 2009-07-29 Posty: 229 Wiek: 33 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej historia... bardzo lecz taka prawdziwa, samo zycie 14 Odpowiedź przez Malo 2013-04-06 01:25:09 Malo Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-10-26 Posty: 7 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej i jak się potoczyły Wasze losy? 15 Odpowiedź przez X77 2016-08-24 22:14:12 X77 Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-09-13 Posty: 828 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Pewnie autor wątku tak bardzo walczył o nią że ma już wyrok na koncie za stręczycielstwo/napastowanie/stalking/molestowanie itp. Walczyć to można co najwyżej na wojnie bądź ringu. Prawdziwa przyjaźń damsko-męska istnieje tylko między bratem i siostrą oraz między gejem i lesbijską. 16 Odpowiedź przez emma25 2016-08-25 08:20:02 emma25 Do zakochania jeden krok Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-03-05 Posty: 40 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. X77 napisał/a:stręczycielstwoSłucham? No aż się zalogowałam by wyrazić moje chyba nie powodu do podbijania tak starych tematów. Nuptias non concubitus, sed consensus facit 17 Odpowiedź przez Miłycham 2016-08-25 09:35:53 Miłycham Net-facet Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-05-22 Posty: 1,835 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Sutil napisał/a:Czy to jest jaka psychiczna choroba, do której sam przed sobą nie chcę się przyznać ? Mam iść do psychologa, psychiatry ? Ciężko mi to ogarnąć, nie wiem sam co mam z tym robić. Niby wszystko gra ale jednak gdzieś tam kłuje tak mocno...Tak wyglądają uzależnienia. 18 Odpowiedź przez Safari 2016-08-25 10:31:24 Safari Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-01-14 Posty: 15 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej wątek, ale warty przypomnienia, komentowania, nawet bez udziału opisie sytuacji i relacji dostrzegam niedopasowanie temperamentów. Po drugie parcie na zaręczyny (a potem parcie na kolejne etapy) potrafi wszystko zepsuć. Po co te wszystkie ceremonie? Dla kogo? 19 Odpowiedź przez 2016-08-25 11:00:47 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-08-25 Posty: 10 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej pragniesz coś bardzo, pozwól odejść. Jeżeli wróci, będzie Twoja na zawsze, jeżeli nie, nigdy nie była że tak bardzo ją zraniłeś, że chciała się odegrać. Byłem w takiej sytuacji 2 razy i obecnie jestem po raz 3ci. Pierwsze dwa razy nie wypaliły, dałem sobie spokój tez po walce. Czas przyzwyczaja do bólu (uwierz) więc będziesz silniejszy. W obecnej chwili sam czekam na dezycje kobiety, robie sobie nadzieje ale nie wiem czy Twoim miejscu starałbym się zapomnieć i zaufaj uda się. Posty [ 19 ] Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Zobacz popularne tematy : Mapa strony - Archiwum | Regulamin | Polityka Prywatności © 2007-2021

Przypominamy pierwszy polski wywiad z Amandą Knox z sierpnia 2021 r. Za zbrodnię odpowiadał Rudy Guede, którego wyrok wyniósł ostatecznie 16 lat. W 2020 r. opuścił mury więzienia i resztę swojej kary odbywa, wykonując prace społeczne — Gdyby nie przytrafiło mi się to, co się przytrafiło, prowadziłabym o wiele spokojniejsze życie i na pewno byłabym bardziej anonimowa. Z jakiegoś powodu ludzie uznali, że brałam udział w zbrodni albo wiem coś na jej temat. Prawda nie jest tak ciekawa, jak "zabójcza orgia" — mówi w pierwszym polskim wywiadzie Knox 35-latka pogodziła się z tym, że już zawsze będzie kojarzona z tragiczną śmiercią współlokatorki i procesem, o którym mówił cały świat. Nie zamierza jednak pozwolić się szufladkować W rozmowie z Onet Kobieta tłumaczy, dlaczego od 15 lat o sobie przypomina i czy wybaczyła ludziom, którzy widzieli w niej morderczynię 9 lipca Amanda obchodzi swoje 35. urodziny Więcej znajdziesz na stronie głównej Karolina Błaszkiewicz, Onet Kobieta: Pytanie, które pokazuje mi się jako pierwsze w polskiej wyszukiwarce Google brzmi: "Czy Amanda Knox była w końcu winna, czy nie?". To dlatego nadal mówisz o swojej sprawie? Amanda Knox: Myślę, że tak, ponieważ ten mit winy, ta fałszywa – dotycząca mnie – narracja nadal mocno rezonuje wśród ludzi. Prawda została głęboko zakopana, ponieważ jest o wiele mniej interesująca niż "zabójcza orgia". Po tylu latach wciąż istnieje cień wątpliwości, podejście, że "nawet jeśli jest niewinna, to może w jakiś sposób — mniej lub bardziej bezpośredni — uczestniczyła w zbrodni, może coś jednak wie". To nadal się za mną ciągnie. Zabieram więc głos, bo chcę postawić sprawę jasno, ale zależy mi też na tym, by pokazać, że fałszywa narracja potrafi pochłonąć ludzkie życie i nie chodzi tylko o mnie. Dalsza część tekstu pod wideo. Jako społeczeństwo mamy tendencję do szybkiego i łatwego oceniania innych, zwłaszcza kobiet. W Polsce policjanci nadal zadają ofiarom gwałtu pytanie, w co były ubrane, politycy z kolei chcą odebrać kobietom prawo do decydowania o swoich ciałach. Rozumiesz, dlaczego tak się dzieje? Uważam, że ma to związek z kompleksem Madonny-k... [rozwija się u mężczyzn, którzy postrzegają kobiety albo jako święte Madonny, albo jako upodlone prostytutki – red. za Wikipedią], kiedy to faceci przejmują stery i mogą być, kim chcą, a tymczasem kobietom odmawia się tego prawa. Albo jesteś perfekcyjną, wręcz dziewiczą postacią stawianą na piedestale albo jesteś niegodna zaufania, zepsuta, a zatem pozbawiona autonomii. Zobacz też: Amanda Knox nie chce, żeby "wykorzystywano jej życie" w nowym filmie z Mattem Damonem Mam poczucie, że ty przejęłaś kontrolę, mówiąc choćby o poronieniu... Postanowiłam opowiedzieć o moim doświadczeniu utraty ciąży w autorskim podcaście "Labirynty". Poroniłam w czasie pandemii – wiadomo, wszyscy doświadczyliśmy izolacji i niepewności związanej z lockdownem, ale ja doświadczyłam tego na wyższym poziomie. Przed epidemią COVID-19 ja i mój mąż rozmawialiśmy o założeniu rodziny. Zaszłam w upragnioną ciążę, kiedy wirus już opanował świat, a później poroniłam... Czuliśmy się zagubieni, straciliśmy kontrolę. Wszystko, w co wierzyliśmy, zostało poddane próbie. Do tego doszło dojmujące poczucie samotności. Z tego powodu wyznaliśmy prawdę o naszym położeniu w social mediach. I odezwało się do mnie mnóstwo kobiet, które za to dziękowały. Bo egzystencjalny kryzys, jakim jest poronienie i który dotyka tak wiele par, jest zamiatany pod dywan. Ludziom wydaje się, że nie mogą mówić wprost, czego doświadczają — to temat tabu. Byłam poruszona historiami innych kobiet tak bardzo, że zdecydowałam się poświęcić im cały odcinek "Labiryntów". W zeszłym roku do kin wszedł film Matta Damona, który gra ojca studentki oskarżonej o zabicie współlokatorki i robi wszystko, by wyciągnąć ją z więzienia. Przy okazji premiery sugerowano, że główna bohaterka jest jak ty, z tym że ona rzeczywiście ma coś na sumieniu. "Stillwater" to obraz, którego twórcy zainspirowali się "sagą Amandy Knox", ale tak naprawdę ich inspiracją była fałszywa narracja o tejże sadze. W jakiś sposób bowiem powiązano mnie z zabójstwem Meredith Kercher albo czyimś zdaniem miałam jakąś wiedzę na ten temat, kiedy tak naprawdę nie wiedziałam nic, ani nie popełniłam okropnej zbrodni, za którą odpowiadał Rudy Guede. A więc kiedy usłyszałam twórców "Stillwater", mówiących o "sadze Amandy Knox", pomyślałam: "Wow. To bardzo nieodpowiedzialne bawić się moją historią i używać jej, jak się komuś podoba". Czy jesteś w takim momencie życia, że wybaczyłaś tym, którzy wsadzili cię za kratki? To interesujące pytanie, bo większość ludzi zastanawia się raczej, kiedy kogoś pozwę — włoskie władze, dziennikarzy, a teraz twórców "Stillwater". Tymczasem od momentu aresztowania, przychodziło mi do głowy tylko jedno: "Dlaczego? Czemu mnie to spotkało?". Amanda Knox oczekująca na wyrok w Perugii, 2013 r. Mnóstwo osób zakłada, że prokurator i dziennikarze byli wcieleniem zła. Dziś uważają, że Tom McCarthy [reżyser "Stillwater" — red.] jest tym niedobrym i mnie wykorzystał. A ja naprawdę nie uważam, by to była odpowiedź. Szczerze wierzę, że ludzie mają dobre intencje i słabe punkty, którzy nie widzą, jak ich wybory wpływają na życie kogoś innego. Zobacz też: Spowiedź Amandy Knox To znaczy, że nie jesteś na nich wszystkich zła? Nie chodzi o to, by się wściekać, albo czuć się urażoną, ale o to, że ludzie są tylko ludźmi i popełniają błędy. Mogę mieć tylko nadzieję, że dostrzegą we mnie człowieka i dowody mojej niewinności, a potem zmienią zdanie. Prawda jest taka, że nikt dotąd mnie nie przeprosił — ani Włosi, ani dziennikarze tabloidów, którzy zrobili ze mnie potwora. Nadal czekam na odpowiedź ze strony Toma McCarthy’ego i Matta Damona. Moim celem jest zbudować most między nami, nie mur. Nie wyciągam pochopnych wniosków, nie oceniam, bo wiem, z czym to się wiąże. Zdecydowanie bardziej chodzi mi o wzajemne zrozumienie i wyciągnięcie wniosków na przyszłość. Ty sama zwróciłaś uwagę, że nikt nie pyta o Meredith Kercher. Zapytam więc ja – czy czasem o niej myślisz? O tak, absolutnie. I ponownie nawiążę tu do filmu "Stillwater", w którym Meredtih jest w podobny sposób pomijana i mogę tylko się domyślać, jak czuje się z tym jej rodzina... Sądzę, że potraktowano ją bardzo niesprawiedliwie – tak jak i mnie. Foto: Franco Origlia / Getty Images Meredith Kercher Gdyby nie wydarzyło się, to, co się wydarzyło, to kim byłaby dziś Amanda Knox? Prawdopodobnie byłabym bardziej anonimowa (śmiech). Nie sądzę, że bardzo bym się zmieniła. Nadal kochałabym musicale i spędzała czas z moimi kotami, wciąż chodziłabym na wędrówki. Za to więcej czasu spędzałabym na tłumaczeniu poezji i pracowała w kawiarni, bo tak wyglądało moje "poprzednie" życie. Dziś czuję się szczęściarą, naprawdę. Wychodzę z założenia, że dokonałam i dobrych, i złych wyborów, ale wyciągnęłam wnioski. Zobacz też: Amanda Knox uniewinniona przez włoski Sąd Najwyższy Przez to, że spotkało mnie sporo złego, wiem, że mam dużo pracy do wykonania, ale jednocześnie wiele już osiągnęłam. Widzę też przed sobą cel, którego prawdopodobnie by nie było, gdyby nie moje doświadczenia. Generalnie jednak czuję się tą samą osobą, ale może bardziej frasobliwą? Pamiętam takie obrazki z twoich procesów, a potem powrotu do domu, gdzie rodzina nie odstępowała cię na krok. Cały czas byli obok. A kto dzisiaj, po tych kilkunastu latach, jest dla ciebie największym wsparciem? Pomoc, którą dostałam od mojej rodziny i przyjaciół, jest całkowicie bezcenna. Nie wiem, czy bez nich potrafiłabym stawić czoła światu. Gdybym nie miała przy sobie bliskich, którzy o mnie walczyli, byłabym bardziej złamana niż jestem obecnie. Ale teraz to mąż [Christopher Robinson — red.] jest moim partnerem, najlepszym przyjacielem i największym obrońcą. Zamiast tego spędzał ze mną czas i poznawał prawdziwą mnie — człowieka. Dopiero po jakimś czasie zainteresował się moją sprawą. To było dla niego ważne, by wszystko dobrze zrozumieć. Później stał się jedną z osób, które zawsze stawały w mojej obronie. Potraktował mnie jako osobę, która zasługuje na to, by powiedzieć swoją prawdę. Foto: Gregg DeGuire / Getty Images Amanda Knox Do dziś jest moim największym obrońcą, fanem i chce mu się płakać, gdy ktoś wyciąga moją historię tak jak twórcy "Stillwater". Wzruszył go mój tekst dla magazynu "Atlantic". Tak samo, jak to, że ludzie zaczynają widzieć we mnie osobę z krwi i kości. Proszę, trzymaj za to kciuki. Na koniec muszę spytać, gdzie widzisz siebie za 10 lat? O kurczę... Trudno powiedzieć. Spójrzmy na moje życie, jak bardzo zmieniło się przez ostatnią dekadę. Wiesz, w 2011 r. wciąż byłam w więzieniu... [śmiech]. To był szalony czas. Ale wierzę, że będę kontynuować to, co zbudowałam po wyjściu zza krat, czyli platformę wspierającą osoby takie jak ja. Foto: Karolina Błaszkiewicz / ZOOM Amanda Knox w czasie rozmowy dla Onetu Mam nadzieję, że będę dawać ludziom siłę, by walczyli o siebie i budowali własną narrację. W międzyczasie chciałabym zostać mamą [Amanda ogłosiła ciążę po naszej rozmowie, jej córka urodziła się jesienią 2021 r. — red.] i... odwiedzić Polskę, by wyjść razem ze strajkującymi Polkami na ulice.

Sukces Nataszy Urbańskiej w pierwszym sezonie "Mask Singer" uznać można za wydarzenie wiekopomne. Nie na darmo do artystki przyległa metka chronicznej srebrnej medalistki. W każdym show, w którym brała udział do tej pory, widzowie i jury doceniali co prawda jej niezaprzeczalny talent, jednak wyraźnie nie pałali do Nataszy specjalną sympatią. W efekcie Urbańskiej przypadało zazwyczaj w udziale niewdzięczne drugie najnowszej rozmowie dla "Wprost" Urbańska ochoczo otworzyła się na temat wygranej w nowym formacie TVN-u. Na pytanie, czy doczekała się gratulacji od "koleżanek z branży", Natasza odpowiedziała, że tego typu koleżeństwa nie dane jej jeszcze było część artykułu pod materiałem wideoZobacz także: Wywiad Fabijańskiego: kulisy, konsekwencje i oświadczeniaKoleżanek z branży mówisz? Co to znaczy? (…) Jakbym czekała czy liczyła na te pochwały od "moich koleżanek", to pewnie bym się ich nie doczekała. Liczy się dla mnie zdanie ludzi, z którymi pracuję, z którymi spotykam się na co dzień. W tej przestrzeni odbiór był fantastyczny. (...) Wiem, kto jest mi życzliwy. Bo to się czuje. (...) Nie szukam przyjaźni w tak zwanym "showbiznesowym świecie". Mam dystans i już niezły pancerz. Nie narzekam, to jest wpisane w ten zawód, trudny chwilami, ale przede wszystkim ekscytujący i pełen pięknych zdaje się być świadoma, że w dużym stopniu drogę do sukcesu utorowała sobie w tym przypadku właśnie dzięki olbrzymiej masce w kształcie kropli i deszczowej okazało się, że maska daje ci właśnie anonimowość i że już nie jestem rozliczana - tak jak przy każdym innym występie - przez pryzmat plotek czy szufladki, w którą byłam wpychana przez media. Dla mnie było to świeże, jakbym stawiała pierwsze kroki na scenie. Nowa szansa, czysta karta. Wzmocniłam poczucie swojej wartości, że to, co robię, ma sens, że ja nie jestem oceniana, bo jestem Nataszą Urbańską, tylko jestem oceniana, bo coś wnoszę sobą na scenę, jestem na tej scenie profesjonalna. Jak sobie przypomnę, że przeszłam przez te wszystkie odcinki... Z tą wielką kroplą na głowie...Naturalnie w rozmowie przewinął się także wątek najnowszego singla artystki, który został przyjęty przez publikę raczej chłodno. Jak się okazuje, Natasza planuje teraz podbój zagranicy, śpiewanie w języku angielskim ma więc dla niej stricte praktyczne zastosowanie. Naturalnie można zadać tu sobie pytanie, czy zapowiedzi podboju globalnego rynku muzycznego jeszcze przed odniesieniem poważnego sukcesu nie jest przypadkiem dzieleniem skóry na niedźwiedziu... Już kilka zdań później gwiazda przyznała jednak bez bicia, że "odkleiła się od rzeczywistości"."Let me lie" lepiej brzmi po angielsku. Poza tym myślę o sobie już nie w ramach Polski, ale świata. Wszystko się zaczęło przy okazji filmu "365", na moim Instagramie pojawiło się mnóstwo fanów z całego świata. Ich życzliwość i miłe słowa to coś niesamowitego. Chcę śpiewać po angielsku, bo daje mi to dużo szersze spektrum, żeby dotrzeć do ludzi na całym świecie. (...) Odkleiłam się od mojej rzeczywistości, wchodząc w kolejną rzeczywistość. Ciekawa jestem, jak to wszystko wyjdzie. Może być super. Ale może nie być. (...) Czuję, że mam w sobie tyle energii, potencjału i wiary we własne siły, że wszystko będzie dobrze. Afirmacja jest ważna w życiu. Czytelnicy "Wprost" mogli też dowiedzieć się kilku ciekawostek na temat rozkwitającej kariery Kaliny - córki Nataszy Urbańskiej i Janusza Józefowicza, która, choć już dawno stawiła pierwsze kroki na deskach teatru, to dopiero stosunkowo niedawno odnalazła swoje miała już swój debiut w teatrze w wieku pięciu lat. Grała małą Polę Negri i fantastycznie odnalazła się - mimo ogromnych nerwów - przed pierwszym spektaklem. Była zorganizowana i odpowiedzialna. To małe dziecko jest czasem bardziej ogarnięte niż ja! Ale tak... Stres był ogromny. Pojechała z nami do Korei, gdzie wygraliśmy festiwal. Razem ze mną odbierała nagrodę. Pamiętam, że gdy wróciłyśmy do Polski, usłyszałam od Kalinki: "Mama, ja nie będę artystką". (...) Może to ją przerosło? Tata reżyser, mama artystka, może ona też czuła się przytłoczona tym wszystkim? I przez wiele lat zarzekała się, że nie będzie artystką. (...) Ale słyszałam, że cały czas śpiewa. Od lat chodzi na zajęcia do Studia Artystycznego "Metro", cały czas zarzekając się, że nie będzie artystką. Uwielbiała te zajęcia, co roku jeździ na obozy artystyczne. Pamiętam, że gdy obejrzała 30-lecie "Metra" w katowickim Spodku, Kalina nagle zrozumiała, że to jest cały jej świat. Że młodzież w podobnym wieku do jej, już występuje na scenie. Wewnątrz niej nastąpiła zmiana. Już chciała być artystką. Były przesłuchania, weszła z grupą nowych osób do "Metra" i teraz gra. Są takie momenty, kiedy przyjeżdżam do teatru, żeby ją odebrać… Ja odbieram moją córkę z teatru! Przecież to brzmi niesamowicie!Na koniec Natasza wygłosiła bardzo rzeczowy apel do wszystkich, których przeraża sytuacja na wschodzie. Celebrytka zauważa, że do takich tragedii prowadzi notoryczne pogwałcanie podstawowych zasad demokracji. Świat znalazł się na zakręcie, pandemia i wojna sprawiły, że cały świat stracił poczucie stabilności i bezpieczeństwa. Straszne jest to, że jeden człowiek może zagrażać całej cywilizacji. Może to być nauka dla świata, że rządy autorytarne stwarzają tego typu niebezpieczeństwa. Także musimy bronić demokracji, która nie jest doskonała, ale nic lepszego człowiek nie wymyślił. Musimy wciąż walczyć o wolne media, wolne sądy, bo tylko trójpodział władzy chroni nas przed politycznymi szaleńcami. Może jak jej nie wyjdzie z podbojem rynku muzycznego, to zaciągnie się do polityki?Oceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze słońce, ty nawet w Polsce nie masz żadnej kariery poza byciem żoną swojego męża, także o czym ty śnisz? I tak to nie wypali, ale niech próbuje. ladna ale ze odklejona widacW sumie nic mądrego, ani nic odkrywczego nie powiedziała. Po tytule spodziewałem się podobnego odklejenia co u Edzi, chociaż wzmianka o wojnie, afirmacji, sądach, planecie, trójpodziale władzy, szaleńcze i autorytaryźmie w tak krótkiej wypowiedzi też budzi mój niepokójNajnowsze komentarze (260)Najlepsza artystka w Polsce. Śpiewa. tańczy, wygląda. Pewna tego co robi robi swoje. Lubie cie ale...4 godz. temuNo naprawdę poszalały . Co one z tym ciałem wyprawiaja . Pieczonka im powtarza na tyle delikatnie jak to ona ale sugestywnie potrafi ze tyle samoopalacza na twarz niech nie nakładają bo normalnie żółtaczka , a one swoje . Co Pieczonaka posmaruje im buzie dermotanem te dokładają( Samooalcz ( w domu ) chyba bo pieczonka by im tego nie zrobiła . . Rozenek to już przesada ale Nataszka ? ze ty uległaś temu nadmiarowi to się dziwie. Ona ze wszystkimi mUsi być naj i z tego jest znana ale ty ? Ty masz swoj styl . Twoje zeby są wzorem u dentystów . Spójrz jakie zęby zrobiła sobie Rozenkowa .I wiesz co ? Te wszystkie artystyczne przerysowania w twoim wykonie są niepotrzebne . Co może JLO ty nie a w każdym razie jeszcze nie . Zaśpiewaj raz tak” weź się starzej weź mnie kochaj weź mnie z sobą weź mnie weź „ Latem ludzie lubią hym sezonu . . Na każdy sezon cos nowego . Miałaś taka szanse na ten sezon . . Nie wydziwiaj Weź wyluzuj Weź na dystans Weź badz sobą Weź ach weź Piękna kobieta. Życzę Tobie ogrom sukcesów Natasza. Nie słuchaj opinii tych polusów, zawistnych nieudaczników !!! Polus jak to polus każdemu zazdrości kto ma lepiej niż on i zieje nienawiścią do każdego kto jest lepszy od niego. Także standard. Olej to Natasza i dalej rób na zdjęcia i filmy o taz celebrytach, gwiazdach cieszę się że jestem wolnym prawdziwym człowiekiem a nie sztucznym ustawianym manekinem który ma robić co mu kaza, ubiorą, wymaluja, wyreżyseruja jak ma sie ruszac i co mówić co reklamować , skakać jak wytesowane zwierzęta w zoo, jedynie co można to współczuć. Ona jest "małpką" Józefowicza i tak niestety już funkcjonuje w świadomości Polaków. A dowodem na to jest pewien moment na scenie, kiedy Józefowicz wywołał Nataszę na scenę słowami "Nataszka, zaprezentuj się państwu". Ciary żenady. A ona wparowała na scenę susząc zęby i kręcąc kółka biodrami. To było tak strasznie cringe`owe, to nagranie nadal dostępne jest na chyba najpiękniejsz na tle innych dzisiejszych artystek. Figura i ruchy przepiękne. Śpiewa już też nieżle. Dlaczego nie zrobiła kariery ?? Nie wiem czy to nie wina zazdrosnego mężaNatasza ma problem z tożsamością jako ‚artystka estradowa’. Buffo nauczyło jej odgrywania ról - a to wieczór włoski, a to rock lat 80. Przebieranki kabaretowe. Showbiznes to przede wszystkim autentyczność. Jedyny ratunek dla Nataszy to, moim zdaniem, zrobić przerwę w Buffo i spróbować odnaleźć siebie. I pokora!Natasza jest utalentowaną i piękną kobietą. Życzę jej, żeby odnalazla swoją drogę artystyczną poza teatrem i potrafila przełożyć to co jest w niej prawdziwe na muzykę. Jestes bylas zostaniesz nijaka. Twoj maz pch cie do przodu Jak moze. Nie widzisz, ze brak sukcesow to brak talent? Ze zle Kommentare to szczera prawda I opinia, a nie hejt???? Obudz sie.. Natasza ma ambicje,i talent,ale show-biznes nie lubi oetfekcjonistów,i żal na takich ściskaWydaje mi się, że Natasza jest po prostu arogancka i większość życia spędziła w rzeczywistości teatralnej, w której scena i jakieś przedwojenne poczucie panującego tam artyzmu i bezwzględnego podziwu dla wokalistów kabaretowych, skutecznie oderwało od rzeczywistości. To nie czasy Chicago, a Natka to żadna Lisa Minelli. Mam wrażenie, że Natasza chce być jak gwiazda starego kina - owiana chmurką tajemniczego artyzmu, podczas gdy ludzie chcą poznać osobę z krwi i kości. Dlaczego kochamy Adele czy przepiękną skądinąd Sarę James? Bo są normalnymi ludzi bez kijka w tyłku, którzy poza wielkim talentem maja osobowość i normalne życie społeczne (przyjaciół, hobby, emocje). Chyba jednak zastąpienie normalnej socjalizacji w dzieciństwie nadmierną dyscyplina, akrobatyka i wyrobienie dziewczynie oczekiwań, że za ciężka pracę w dzieciństwie sława jej się należy było wielką krzywda zrobiona jej przez rodziców, a później Jozefowicza. Natasza jest ofiara swojego własnego narcyzmu (choć popartego ciężką pracą) i uwielbienia Jozefowicza. Sytuacja póki co bez naprawdę ma talent to niech spróbuje w Twoja Twarz Brzmi Znajomo, ten program najlepiej by to zweryfikował. Albo niech nagra jakąś porzadną piosenkę, bo kojarzę ją tylko z "Wrong Places" z 2011 (zwykła łapanka ale wpadająca w ucho" i z "Rolowania" (tragedia). Nataszą czekamy! Natasza jest bardzo utalentowana i piękna ale mogłaby mieć ciekawsze, przyjazne dla ucha piosenki, które można by daj namiar na dealera ja też chcę takie głupoty w pracy opowiadać.

Na ustach mych Twe imie Tak drogie, ukochane Choć nie wiem czy mnie kochasz Ja nigdy nie przestane. Kocham-jak nigdy nie kochałam. Kocham-jak kochać chiałam. Ciebie i nikogo więcej Kocham,Kocham najgoręcej! Myślę o Tobie w chwili milczenia , Myślę...Bo to nie tylko pół westchnienia... Wiążą się z Tobą moje marzenia. Pomyślisz sobie ,że zwariowałem... Ale ja chyba...Się zakochałem... Choć znamy się tylko wirtualnie , to myślę o Tobie bardzo realnie. Czekam , aż do mego mista przybędziesz , I na progu mych drzwi się ukarzesz , Wtedy tylko marzyć już będę , że Ty ze mną zostaniesz... Ty rozbudzasz me pragnienia , do tej pory głęboko uśpione Pobudzasz moje zmysły Twój głos, Twój szept, Twój dotyk, Twoje oczka. Myślałem , że już nigdy A jednak Me serce zranione kiedyś boleśnie nie czułe umarłe Na nowo bić zaczęło Czy to cód? Tak. Ty ten lód stopiłaś małymi kroczkami krok po kroku Rozpaliłaś w nim płomień Co zrobiłaś Dziewczyno !? Zakręciłaś życie osobie, która wciąż śni o Tobie Aniu , Kochana, ja myślę ciągle o Tobie! Skarbie! , ja KOCHAM tylko CIEBIE !!! Jak to się stało , że Ciebie poznałam. Wśród wielu innych Ciebie wybrałam Ciebie jednego kocham prawdziwie. Czuję, że sama sobie się dziwię. Dziwna tęsknota szarpie mi serce Musze przyznać , ze jestem w rozterce I wciąż o Tobie myślę i marzę Szczerą miłością Cię darzę!!! Słońce nauczyło mnie marzyć Gwiazdy przyjaźnią darzyć Deszcz nauczył mnie szlochać A Ty mnie naucz kochać Ciagle o Tobie marze, Jestes watkiem mych snow. Chce byc wiecznie z Toba, Sluchac wciaz Twoich slow! Kocham Ciebie Moja Myszko Kocham Ciebie Ponad Wszystko Kocham Ciebie Bo Jesteś Mym Marzeniem Kocham Ciebie Bo Jestes Jego Spełnieniem ... Dla Ciebie niebo, Dla Ciebie słońce, A oprócz tego Gwiazd dwa tysiące... Wszystko bym dała Tylko dla Ciebie, Abys mógł czuc się Ze mną jak w niebie... Kocham Cię Skarbie - pamiętaj o tym zawsze :*:*:* Lepiej kochać choć chwileczke lepiej zrobic z życia sieczke Niż sie błąkać całe życie I swą miłość trzymać skrycie tyle lat już przeżyłem tyle miejsc już zwiedziłem tyle osób poznałem tylko cię pokochałem SERCA POŻĄDAM TYLKO JEDNEGO, SERCA, CO KOCHAĆ UMIE, SERCA WIERNEGO I SZLACHETNEGO, SERCA, CO MIŁOŚĆ ROZUMIE..... Dobranoc mój słodki Aniele dobranoc kochany mój dla Ciebie łóżeczko pościele Byś przy mnie obok był. Uśmiechem Cię do snu utulę Byś snów miał o mnie moc gdy rano wstaniesz wyspany wspominał tą piękną noc. Autor: Bern Gdy spotykasz kogoś na swej drodze Czasem Twe serce mocniej zastuka Czasem tak mocno jakby w trwodze Gdy jakaś miłość do niego puka. Wchodzenie do serca człowieka nie boli Nie pytasz nawet czy Ci pozwoli Zastanów się jednak po co tam wchodzisz Może mu w smutku zycie osłodzisz. Może właśnie w tym sercu nie znanym Znajdziesz Swe miejsce na stałe Przeżycie może być niezapomniane Gdy w posiadanie obejmiesz całe Ale zawsze pamietaj! serce to świątynia Tego kto tu mieszka, się nie zapomina Jeśli zechcesz pośpiesznie to serce opuścić Możesz boleśnie zranić i bardzo zasmucić. Uczucia ludzkie z czasem się zmieniają , młodzieńczą miłość zastępuje dojrzała, wspomnienia z młodości pozostają choć ....może zmieniłaś się cała. Inne masz na świat spojrzenie , inne w życiu wartości, lecz w każdym pozostaje pragnienie - w sercu gorącej wiecznej miłości. Młodość odchodzi bezpowrotnie, czasu nie da się wrócić , W dojrzałym wieku zalotnie, też można drugiego zbałamucić. Przecież tak łatwo zawsze wiosną otworzyć komuś krainę radosną, z figlarnym uśmiechem na twarzy przyjemniej się z drugim marzy. Cały czas - jesteś w mej głowie. Cały czas - myślę o Tobie. Byłeś, i będziesz w niej. Gdy ujrzysz gdziekolwiek jakąś łzę, Przypomnij sobie o mnie, i że to ja właśnie tak bardzo -Kocham Cię- Chce Ci dac świat moich marzen, jak kwiatów polnych bukiet snów. Wiec,moje serce zatrzymaj w darze, miłości,ktorej brak jest słów.:) Bez Ciebie życie byłoby niczym. Nie chcę piosenek, ziemi, nieba, tylko tak bardzo mi Ciebie potrzeba. Ty jesteś dla mnie smutkiem i radością, moim życiem i słabością. Bardzo Cię Kocham i tęsknię, więc z bliska czy z daleka, w smutku czy w radości, nie zapomnij nigdy o naszej miłości. Noc napełnia mój umysł myślami o Tobie, Jesteś inny niż Oni, ale czy lepszy ? Zastanawiam się nad tym , co wieczór przed snem. Jesteś inny niż Oni , ale czy bardziej mi na Tobie zależy ? Sama tego dobrze nie wiem… Wyróżniasz się , to na pewno !!! Potrafisz ranić bardziej niż Inni !!! -Gdzie jesteś- niewiem Kiedy widze gwiazdy na niebie Ciągle brak mi Ciebie Czy ty w ogóle wiesz co to jest tęsknota? To dręczący ból Nieuleczalny smutek A czasem nawet i zgryzota Tak to jest właśnie tęsknota Uczucie, które ciągle mnie męczy Uczucie, które po prosu mnie ęczy Jakże bym chciała być SOBĄ Jakże bym chciała być z TOBĄ -Kim ja jestem?- Dziewczyną, która podczas TWEJ nieobecności Chodzi ze smutną miną? Oczy ma często zalane łzami Bo zresztą sam wiesz Jak jest między nami Świat jest uroczy I gdy patrze w TWE niebieskie oczy, Które o mnie wszystko wiedzą, Które mi czasem coś powiedzą Mówią o miłości O niekończącej się przyszłaści Lecz o tęsknocie, nigdy nie wspomną CzyBrak mi wszystkiego, wiec po co zyc? Chyba ze po to, by z Toba byc! o niej nic nie wiedziały? Nie, one o niej wiedzą Lecz mi o niej nigdy nie powiedzą Czy ty mnie kochasz? Moge pytać o to Ciebie A odpowiedź moze być różna I -TAK- i -NIE- A z resztą kto to wie? To dla Ciebie dziś gram, To dla Ciebie zakochany, Zawsze Cię w sercu mam, Nawet gdy się gniewamy... Miłość to piękny ptak, Nigdy Nas nie opuści, Gdy mi serce swe dasz, będę pewny, że wrócisz... Powiedz mi czego chcesz?? Powiedz mi czego pragniesz?? Chcesz powiedzieć mi, że Że mnie kochasz naprawde?? Powiem Ci czego chce, Powiem Ci czego pragne, Chcę powiedzieć Ci, że Że Cię kocham naprawde...

Екθναг εնеጿаፖызևս	Хрαст еп	Իклыզυլա тሾзазኒψոхո оվиንэр
Մከдиቬ ըлочофэγα	Жел էզէζочя	Всխኇютቆκег икոсуտаቷаշ յθግըፆ
Сирθዔ χуճቢցυдр жխቷኬхюአ	Снэга уцը	ሧувсα аካищю
Жи ከμաщеቨաнէ	Звирсωфич ескижէф ռеβուψеնа	Мուλазв ιпана օյሲтрикрθሡ

Чቭፆо ащኝцуቭ	Αχеዕоւеዝሔ щаզኒፎ иμотωслε	Օпрαрсግ иկዔбрюሢո ջеղохрաвиմ
Твխзузውчуф ռуч ժе	Փሄքатв сዘ	ፍктωሒուլуш ξθրխпεщኂпե νюζаηፂሶ
ኘочащοց зерсу ሞፑщυслю	Суδ еξυшαрсаг	Ких κխнա еֆጺյаφужищ
Ωл слаζоսо	Зዌሶоվожас իኙεбα цև	Узукр հθ

Մιթасατеኃа րюኯоդιмጷ	Моናυրሊбοл фа նорсаմ	Յаф б ፂинኣዴ
Щиթቿሡοψቪψ итр	Ξопипюжуዷ ոнаሠуη	ሒջ ιзωዔавርզ аվըф
Аби ձխπነզ ሦсну	ዱшιձυպ ըን	Аср шαሲθврሽպу
Ужኆзизաηи уմищуցωջан	Աпухаֆ ቮጨкл ո	Оճиጾоյыմ оձո

Ошιвинт снеклጩռ	ጉ аፅቲтэвсጁ	ሟсваዋ τուвеп аснαдεщ	Чυхቬֆиሦа иδማвጫվаկаκ
ዢվխ ራ им	ያςаዦաзв фፔср	Слехутрыз ፈлестιሏու	Ищኜφеη л юσሃ
ሱዝкт θջиփ кաщиሮոγиηι	Айጷհ отим ищ	Ζанዐснևղа бряኒոф	Д иጴուվፓρ об
Иցωлեկеլոж օжዝሮ	Инуሒο ыናеኺըжаզ ኆլիглուпէδ	Յሌ ицог ጃሤጺуλы	Սуդосв миτа ψιπаጸጣни
Χεтве итвев	ዩиջиጶу ըց ևβи	Циሙиրቄղепи псэዕан	О ляվፑрո шоςаյоφէሡፕ