zapytał(a) o 23:02 Jak wyglądało twoje dzieciństwo ? Było udane czy traumatyczne To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Cleaven odpowiedział(a) o 23:30: Beztroskie i kolorowe, pełne przygód. Szkoda, że to już nigdy nie wróci. Odpowiedzi Noroi odpowiedział(a) o 23:17 Było wymagające i napiętnowane negatywnymi doświadczeniami, które podtruwały moją psychikę. Autumnus odpowiedział(a) o 09:47 Mój ojciec alkoholik się mnie wyśmiewali za i Babka nauczyły mnie, że od tego ile jedzenia zjem zależy moja wartość jako zaliczam do udanych, bo przez większość życia nie było mnie w rzeczywistości - przez większość czasu żyję w swojej głowie i się nie przejmuję aż tak z tych fajnych momentów: fajne gry Miałam znajomych na podwórku i wymyślaliśmy dziwne rzeczy. xD Szczerze dzieciństwo niby było ok ale bez biologicznego ojca a teraz ? Obecnie jestem nastolatką i nie nie robię pokazów ,że się tne dla atencji lub mam anemie i wszyscy musza wiedziec poprsotu mam dosc wszystkiego juz Mam super wspomnienia. Jednym z nich jest lepienie bałwana z tatą. Miałam cztery lata. Ulepiliśmy taką wielką kulę, że jak potem zbliżyliśmy się do skarpy to złapałam się za twarde fragmenty i wtuliłam się w tą gigantyczną mroźną bryłę. Myślałam, że zaraz się sturlam. Mam takich więcej. Biegałam z siostrą do ulubionych miejsc na wiosce, a jak jej się nie chciało to biegałam sama. Dobrze znałam lasy, rzekę. Podobno kiedyś się topiłam. Rodziny nie wspominam najlepiej. Czasem było bardzo fajnie. Tata lubił robić sobie ze mnie żarty, ale rzadko go widywałam. mscthn odpowiedział(a) o 23:35 Nie tak jak dzieci w 21 wiekuJa to ten 2-gi od prawej. Moje dzieciństwo było nieudane. Był to okres w którym zniszczono moją psychikę, pewność siebie, poczucie własnej wartości i nawrzucano mi całą masę strasznego syfu do głowy. I teraz mimo iż pracuję od dłuższego czasu nad sobą, to poprawa idzie powoli, mozolnie. Mam świadomość, że już do końca życia będę musiał toczyć krwawe boje sam ze sobą, z tymi myślami, które mi zostały "zaprogramowane" w dzieciństwie i całą masą problemów z tym wynikających. Zalezy gdzie się kończy, bo młode dzieciństwo -10 lat było ok, pozniej zaczęły się problemy w szkole, u rodzicow, i no nie było za fajnie blocked odpowiedział(a) o 23:57 Czas wypłukuje wspomnienia i przekształca w bezpieczne miejsce, w którym możemy się schować, gdy rzeczywistość okaże się zbyt okrutna. Jednak odejmujac wszelkie sentymenty, kolorowe bajki, czasopisma, zabawki i momenty, w których byliśmy na tyle głupi, aby móc się szczerze uśmiechać... Dopiero wyrzucając to wszystko widzę, jak krzywdzące dla mojej psychiki było wszystko, co spotkało mnie już od chwili narodzin... I na ile rzeczy złudnie myślałam, że mogę mieć jakikolwiek wpływ. Często myślę o tym, czy kiedykolwiek dano mi prawo wyboru, czy od zawsze byłam tresowana do życia, którego teraz oczekuje ode mnie społeczeństwo. Wiem, że jeśli ulegnę, moje dziecko będzie tak samo nieszczęśliwe. Będzie cierpieć jak ja, ty, moja matka, ojciec i wszyscy,, którzy myśleli, że kwiatki, pluszaki i szczery uśmiech wystarczą, aby mieć dobre dzieciństwo. Aczkolwiek można podać w wątpliwość samo pojęcie dobra, które jest na tyle subiektywne, że tragedią dla jednej osoby jest to, co druga uważa za niebo. Ale kim jest człowiek i jak długo musiał cierpieć, aby nazywać ból normalnym?Co do mojego dzieciństwa, było traumatyczne, bo matka mnie biła, a dzieci w szkole znęcały się nade mną, nie tylko psychicznie. Myślisz, że to, co dla mnich jest teraz normalne, jest takie również dla mnie? Przecież wszyscy oglądaliśmy te same kolorowe bajki. ( ͠≖ ᴥ ͠≖ ) Nie wiem. Wyparłam większość wspomnień z tego okresu. Musiałabym sięgnąć po albumy i sobie przypomnieć ale nie mam na to ani czasu ani ochoty. Smutno, samotnie i depresyjnie z małymi przebłyskami lepszych dni. Zmarnowałem dzieciństwo prawie całkowicie. Haneda odpowiedział(a) o 23:05 Udane w miarę, gorzej z okresem dojrzewania Udane. Wychodziłam na dwór bawić się z przyjaciółmi z którymi się kumam do dzisiaj, rozwój zainteresowań. Miałam talent do znajdowania sobie interesujących rzeczy i kółek do tego. Jeździłam co roku na obozy, 2x byłam na zimowisku, chodziłam też na rodzicami, a także z babcią jeździło się w różne ciekawe miejsca. Było raczej spokojnie. Straszne źle teraz wszystko s odbija mi się na psychice... blocked odpowiedział(a) o 10:28 Nie było udane ale tez nie jakieś naprawdę okropne było co prawda wiele treumatycznych historii ale pamietam tez dobre rzeczy. keran odpowiedział(a) o 18:28 Jak najbardziej udane i szczęśliwe z poczuciem bezpieczeństwa. Dziadosko, ale lepiej się czułem niż teraz. Ogólnie pół na pół bo jednak jakoś nie miałam przyjaciółek w przedszkolu, a jak już miałam to mi kazały robić to co one chcą. moich rodziców często w domu (babcia się mną zajmowała) nie było bo pracowali nawet jak mieli czas to tak nie zbyt chcieli ze mną spędzać czas więc sobie siedziałam na telewizorze, albo sie bawiłam lalkami. kiedyś nadszedł taki okres że gadałam do siebie miałam swój własny świat i zabawki. potem poszłam do szkoły i poznałam przyjaciółke z która się do dziś zadaje. natomiast te przyjaciółki jedna chodzi ze mną do szkoły a druga nie wiem chyba ją mama przepisała kilka lat temu i nie mamy ze sobą kontaktu. Szczęśliwe, ale nie pozbawione trudności, bo z powodu choroby od urodzenia muszę walczyć o sprawność. blocked odpowiedział(a) o 19:39 Było bardzo udane, całe moje dzieciństwo toczyło się na podwórku gdzie godzinami latałam z innymi dziećmi po dworze i właśnie to pochłaniało cały mój czas. ana19912 odpowiedział(a) o 20:13 Nie idealne, ale wspominam bardzo dobrze Moje chyba dalej trwa, za kilka lat się wypowiem. blocked odpowiedział(a) o 05:17 Moje życie było udane do 18 roku życia. Teraz zaczynam wszystko od nowa... Mitharne odpowiedział(a) o 09:30 Udane, bo nie było internetu ;) ;) Ludzie nie byli [CENZURA], żyło się inaczej. Moje dzieciństwo było super. Tęsknię za nim bo to były piękne czasy. Jestem jedynaczką więc byłam trochę rozpieszczana przez rodziców. Z rodzicami zawsze miałam dobry kontakt i mam cały czas. Mieszkałam w kamienicy z rodzicami, babcią i dziadkiem. Miałam mnóstwo zwierząt które głównie kupował mi dziadek mimo sprzeciwu mamy. Miałam dwa psy, kota, mnóstwo chomików, świnki, papugi rybki, szczura. Większość czasu spędzałam na podwórku bawiąc się z innymi dzieciakami z mojej kamienicy i tych obok. Nasze zabawy czasami były dość hardkorowe bo wkurzaliśmy innych sąsiadów hałasując, pukając do drzwi i uciekając, biegając po dachach, rysując po ścianach i chodnikach. Nikt nie miał komórek a zawsze przychodziło się na czas i mama wiedziała gdzie się jest. Moi rodzice mieli wtedy swój sklep który dobrze prosperował i dzięki temu nie byliśmy biedni. Jeździliśmy co roku na wakacje nad morze albo do Borów Tucholskich lub do mojego wujka na wieś na gospodarstwo. Z dziadkiem i babcią byłam też w górach i na południu Polski. Później zaczęło się sypać... moja babcia już w wieku 58 lat zaczęła chorować na Alzheimera po prostu w ciągu 5 lat ze zdrowej kobiety stała się warzywem i mój dziadek nie mógł sobie z tym poradzić więc zaczął pić.. dużo pić. Zaczęły się kłótnie z moimi rodzicami i tak gdy miałam 13 lat wyprowadziliśmy się od dziadków. Wtedy już cudowne dzieciństwo się skończyło. Straszna dzielnica, moi rodzice stracili sklep i nie mogli się już podnieść, doznałam biedy, głodu, dużo smutku. Sprzedali dom, wyprowadziliśmy się na wieś do wynajętego domku z toaletą na zewnątrz. Tyle. Teraz już jestem dorosła i moja sytuacja jest nawet dość dobra bo mam męża, dom, pracę którą lubię ,ale jak już wspominałam dzieciństwo miałam super. Do 13 roku życia :) blocked odpowiedział(a) o 15:59 Maskaryczne ciagle tylko klotnie i krzyki i krytyka bicie nic wiecej zero milosci zero wsparcia Do bani, ojciec mnie glodzil Uważasz, że ktoś się myli? lub