Pamiętam czasy, kiedy hitem podwórkowego trzepaka były „karteczki”. Każde dziecko przechadzało się po dzielni, nosząc w zębach segregator z papierami wartościowymi, odkrywając w sobie żyłkę przedsiębiorcy i negocjatora w jednym, pytając: „A za tą? Co chcesz? Nie, nie. Mogę Ci dać co najwyżej dwie małe”. Pamiętam też czasy, kiedy w każdym domu, w każdym dziecięcym pokoju i każdych dziecięcych rękach królował tetris, naparzany godzinami, na małej konsolce z grami, na współę z bratem/mamą/tatą. Miałam taką za dzieciaka i razem z panią Marzenką z przedszkola, biłyśmy rekordy o 6 rano, kiedy to normalne dzieci jeszcze spały, a ja jako dziecko pani z kiosku, przysypiałam na przedszkolnym dywanie, w momencie otwarcia przedszkolnych bram. Wkrótce tetrisa i zieloną konsolkę z żółtymi przyciskami zastąpiło Tamagotchi. U Chińczyków za całe 40 złotych a na tamte czasy to był spory wydatek. Żebrałam przed rodzicami, obierałam ziemniaki i szorowałam kible, aż wyszorowałam sobie takie cudeńko własne, własniutkie. Problem pojawił się gdy rodzice nie pozwolili mi zabrać Tamagotchi do szkoły i zostałam sadystką, ze szczeniakiem przymierającym głodem. W międzyczasie były pieski, szczekające wściekłą mechaniczną melodyjką i robiące salta niczym sprawna rosyjska gimnastyczka, którym to mój tatuś pieprznął kiedyś o ścianę, cedząc coś na wzór „a idź w cholerę pomiocie szatana” a później tłumaczył, że piesio sam z siebie zwalił się z półki. Była lalka na rowerku, na którą to rodzice kredyt w banku na 36 miesięcy zaciągnęli, czyli dłużej niż lalka przeżyła w moich piekielnych paluszkach. Moda się zmieniała z sezonu na sezon, rodzice wieczorami gryźli poduszkę zastanawiając się, ile, po co i skąd wziąć kasę na kolejne zabawki dla nas. Czasy były inne, zabawek pięć na krzyż i to na spółkę z bratem, młodszym niemalże o dekadę ode mnie. Kiedy urodziła się Hanka, zasypałam ją wszelką możliwą grającą, wkurzającą i świecącą elektroniką. Szybko pożałowałam, bo okazało się, że producenci zabawek wylewają swoje frustracje i wszelkie życiowe niepowodzenia w pracy, ładując głośność zabawek do maksimum. Kupujesz zabawkę, czując, że robisz coś dobrego dla potomności, bo języki obce, bo piosenki, bo logiczne myślenie, bo inteligencja, bo kolory, a kończysz ubrana na biało, z rękami zawiązanymi na plecach. Do tego okazuje się, że zarabiasz tylko na baterie bo nie dość, że przy projektowaniu producenci sporządzili plan zagospodarowania terenu w zabawce to jeszcze sprzęt żre baterie w błyskawicznym tempie. Dzieć zaczął dorastać i kumać modę. Ma swoje ulubione bajki, ulubione postaci. Wszystko oczywiście dyktowane trendami zrzucanymi przez media. Nic to, że ja „wolę” edukacyjne, estetyczne drewniane zabawki i takie, które rozwijają intelekt. Dziecko, jak to dziecko ma swój plan, zupełnie różny od mojego. Aktualnie, od prawie pół roku jesteśmy rodzicami Księżniczki Hanny, która „ante moc”. Wokół „Krainy Lodu” kręci się nasza codzienność. Bluzki z „Krainą Lodu”, spodnie z „Krainą Lodu”, przy czym każda z tych rzeczy jest zajeżdżana do momentu aż odejdzie ze skórą. Do tego kubki, talerzyki, podkładki i oczywista oczywistość- zabawki. Kiedy Duracell zaproponował mi współpracę, dorzucając coś między zdaniami, że przyślą dla Hanki Olafa- bałwanka opowiadającego bajki, śpiewającego piosenki i ruszającego przy tym całą swoją osobistością, byłam pewna, że dziecko zejdzie mi na zawał. Kojarzycie reklamę tych baterii? Króliczki Duracella, jadą na bateriach do ośmiu razy dłużej. Wśród rodziców panuje taki żarcik, trochę z kategorii czarnego humoru, że dzieciom montują je przy urodzeniu. No i tu nastąpiła pomyłka, bo nie w tym zadzie, w którym trzeba je instalują. W każdym razie, skupiłam się oczywiście najbardziej na fakcie sprawienia dziecku niespodzianki. Nie myliłam się. Hanisława się cieszy, Olaf robi z siebie bałwana a Nadia wpatruje się w niego jak zaczarowana. Ja przy tym mam okazję na chwilę samotności z kubkiem kawy albo mopem w pakiecie. Do tego dorzucili zapas baterii na kilka miesięcy bo zgodnie z zapewnieniem producenta, Duracell Turbo Max działają do ośmiu razy dłużej niż zwykłe baterie. I to by się zgadzało. Olaf ma ostrą jazdę od paru tygodni i szczerze mu zazdroszczę energii. Ja znam wszystkie bajki na pamięć, Nadia siedzi jak zaczarowana a Hanka wciąż pyta, czy ulepimy dziś bałwana. matka-nie-idealna Matka Nieidealna. Pisząca z dystansem do macierzyństwa i nutką autoironii. Wszystko co przeczytasz na blogu pisane jest z małym przymrużeniem oka.